#35.

Ujrzałam przed sobą przyjaciółkę.

-Julia- wyszeptałam przez zaciśnięte gardło a dziewczyna jedynie podbiegła do mnie rzucając mi się na szyję. Przytuliłam ją będąc zaskoczona jej entuzjastyczną reakcją.

-Kiedy przyjechałaś? –rzuciła odklejając się ode mnie i mierząc mnie wzrokiem z góry na dół.

-Wczoraj

-I nie zamierzałaś się odezwać? –pociągnęła nosem zaraz później naciągając czapkę na uszy. –Nie ważne- machnęła ręką biorąc mnie pod ramie. –Cieszę się, że na Ciebie wpadłam. –dodała i obie ruszyłyśmy nawet nie zdając sobie sprawy dokąd zmierzamy. Uwielbiałam Julie za to, że było w niej tyle energii, że nigdy się nie obrażała i że mimo wszystko kochała Cię za to jaka jesteś. Udałyśmy się do kawiarni, w której przed moją wyprowadzką często bywałyśmy. Opowiadałam jej o moim życiu w Londynie kilka szczegółów pomijając, brunetka mówiła o sobie o naszych znajomych zupełnie nie pytając ani nie wspominając o Filipie, za co byłam jej naprawdę wdzięczna. Dowiedziałam się kilku rzeczy na temat bliźniaków. Rafał bez zmian co miesiąc miał nową dziewczynę, a Kuba został cholernie zraniony przez Gośkę- tę przez którą się tak zmienił i stracił z nami kontakt, wspominałam Wam. Chciałam się z nim spotkać zobaczyć jak się trzyma, ujrzeć jego cudowny uśmiech, jednak wiedziałam, że wciąż przyjaźni się z Filipem i może nie mieć ochoty na moją wizytę.

-Tęsknię za Tobą Abbie- szepnęła przyjaciółka kiedy obie sączyłyśmy gorące latte siedzą na jednej z fioletowych kanap w kawiarni tuż przy naszej dzielnicy.

-A myślisz, że ja nie? Brakuje mi Ciebie jak nikogo innego- westchnęłam spoglądając na przyjaciółkę.

-Musimy to nadrobić! Śpij dzisiaj u mnie, zróbmy w jedną noc to co robiłyśmy przez całe nasze życie- zaproponowała zadowolona brunetka a ja nie mając wyboru przystałam na jej propozycję. Chciałam tego, chciałam znowu poczuć się jak kilka miesięcy temu, mimo, że mam nowych przyjaciół i chłopaka, to tęsknie za tymi, którzy znają mnie od małego, którzy widzieli mnie w okularach korekcyjnych, którzy siedzieli przy mnie podczas złamania nogi, którzy bawili się ze mną w chowanego i dzwonili do domofonów przypadkowym ludziom.

Wróciłam do domu koło osiemnastej wszyscy siedzieli w salonie. Tommy’ego nie było a kuzyni ponoć byli w swoim pokoju, dlatego wchodząc na górę robiłam to najciszej jak potrafię jednak nie wyszło mi to tak jak chciałam. Schody skrzypiały za każdy razem gdy postawiłam na nich stopę. Uchyliłam drzwi od mojego pokoju i będąc w nim odetchnęłam z ulgą. Spakowałam do torebki piżamę i szczoteczkę do zębów.

-Abbie- usłyszałam głos Kacpra kiedy zamykałam drzwi do pokoju. Przymrużyłam oczy i zacisnęłam usta odwracając się w jego kierunku. –Nie przytulisz się do kuzyna? –wyciągnął ręce w moim kierunku a ja jedynie zmierzyłam go wzrokiem kiwając przecząco głową.

-Ani mi się śni- uśmiechnęłam się ironicznie i ruszyłam chcąc opuścić już dom. Wyminęłam blondyna, jednak on zdążył mnie chwycić za rękę odwracając w swoją stronę.

-No nie mów, że po tylu latach będziemy się wciąż kłócić. –parsknął ironicznym śmiechem szatyn, a ja jedynie wyrwałam się z jego uścisku.

-Nie, po prostu mam zamiar Was unikać aż do waszego wyjazdu- odwróciłam się i zbiegłam po schodach będąc z siebie dumna, że postawiłam się kuzynowi. Nie zależało mi na poprawianiu  naszych relacji, nie potrzebuje jego w moim życiu i może to wydaję się nieco dziwne, gdyż w końcu to moja rodzina, ale uwierzcie, nie chcielibyście mieć z kimś takim do czynienia.

-To co teraz? –zapytałam zdyszana i zmarznięta wchodząc do pokoju zaraz za przyjaciółką. Jej biało niebieski pokój nie zmienił się nic odkąd byłam tu pięć miesięcy temu. W ramkach wciąż stały nasze wspólne zdjęcia, na tablicy korkowej było powieszone bilety z kin, z podróży i wiele innych rzeczy a większość z nich była związana ze mną. Było koło północy, właśnie skończyłyśmy lepić bałwana na ogródków i jesteśmy po tragicznej bitwie na śnieżki. Wspólna kąpiel w strojach z wielką ilością piany również była przez co narobiłyśmy niezłego syfu w łazience. Babeczki też zdążyłyśmy zrobić, jednak tym razem nie wyszły nam takie wspaniałe jak ostatnio.

-Pamiętasz domek na drzewie?- Julia mrugnęła do mnie oczkiem rozbierając się ze spodni i bluzy, które miała podobnie przemoknięte jak ja. Przebrałyśmy się w suche i jak najgrubsze ciuchy po czym udałyśmy się na wyznaczone przez brunetkę miejsce. Domek robili nam nasi ojcowie kiedy miałyśmy po sześć lat, musiałyśmy się nieźle naprosić jednak ulegli nam i spełnili naszą prośbę. Pamiętam, że wtedy przez cały tydzień spałyśmy tam i nie mogłyśmy wyjść z podziwu i zachwytu, wszystkie koleżanki w przedszkolu zazdrościły nam i chciały się z nami zaprzyjaźnić, jednak tylko my miałyśmy tam wstęp i kilka razy pozwoliłyśmy też Kubie i Rafałowi.

-O Boże nie wiedziałam, że tutaj jest tak mało miejsca- zaśmiałam się siadając skulona w domku, z którym wiążę masę wspomnień. Julia odchyliła jedną z desek i wyciągnęła spod niej niewielkie drewniane pudełeczko, uśmiechnęłam się na sam jego widok.

-Pamiętasz?- zapytała dziewczyna kładąc je pomiędzy nami i otwierając je delikatnie. Pewnego lata kiedy miałyśmy po dziewięć lat byłyśmy skazane na spędzenie osobno całych wakacje, Julia została wysłana przez rodziców na kolonie a ja jak zwykle do dziadków. Obie bardzo to przeżywałyśmy gdyż nie chciałyśmy zostać rozdzielone na całe dwa miesiące, jednak tak musiało stać. Dwa dni przed moim wyjazdem spotykałyśmy się i obiecałyśmy sobie, że to są pierwsze i jedyne spędzone osobno wakacje. Znalazłyśmy pudełko na strychu, do którego każda z nas miała wsadzić coś co jest dla niej najważniejsze. Julia wsadziła nasze wspólne zdjęcie a ja bransoletkę, którą od niej dostałam. Obiecałyśmy sobie, że nigdy tego nie wyciągniemy i tak zrobiłyśmy, właśnie teraz był pierwszy raz kiedy to otworzyłyśmy.

-Jak mogłabym zapomnieć- uśmiechnęłam się biorąc do ręki nasze wspólne zdjęcie przedstawiające dwie dziewczynki w basenie na jednym materacu. Uśmiechy od ucha do ucha, identyczne stroje kąpielowe i identycznie związane włosy- dwie prawdziwe przyjaciółki. Spędziłyśmy z dwie godziny w domku na drzewie, wspominałyśmy czasy z przedszkola, ze szkoły, obgadywałyśmy starych znajomych, śmiałyśmy się z głupich rzeczy, które kiedyś zrobiłyśmy, aż w końcu zaczęło nam się robić zimno i postanowiłyśmy wracać do domu. Na sam koniec wspaniałego wieczoru włączyłyśmy sobie horror i położyłyśmy się w łóżku z babeczkami i gorącym kakao.

Święta zleciały w oka mgnieniu, muszę przyznać, że mimo towarzystwa moich kuzynów były one udane. Byli oni z nami tylko trzy dni, przez które spotkałam się z nimi może z trzy razy, co mi w zupełności nie przeszkadzało.  Prezenty każdy dostał wspaniałe i na wszystkich twarzach gościły szerokie uśmiechy, a teraz zbliżał się sylwester. Przez ponad tydzień odkąd jestem w Polsce rozmawiałam z Nathan’em dwa razy, opowiadał jak spędził te święta a później ja mu mówiłam o moich, jednak za każdym razem coś albo ktoś nam przerywał, więc ustaliliśmy, że będziemy po prostu pisać sms’y a resztę opowiemy sobie jak się spotykamy, czyli drugiego stycznia. Kuby, Rafała i Filipa nie spotkałam ani razu gdyż prosiłam Julię by nic nie wspominała, że przyjechałam, nie pytała dlaczego za co byłam jej ogromnie wdzięczna ponieważ sama nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Zostało kilka godzin na przywitanie nowego roku. Sylwester na którego nawet nie zamierzałam się wybierać. Zaplanowałam sobie, że posiedzę sama w domu pooglądam kilka filmów i zaraz po północy udam się do łóżka i zasnę zupełnie nie traktując wyjątkowo tego dnia, jednak moje plany zepsuła Julia każąc mi wybić sobie to z głowy. Prosiłam, mówiłam, chcąc być stanowcza i za każdym razem dodawałam, że przecież będzie tam Filip i może się do nie najlepiej skończyć, jednak Julia była zbyt uparta. „Będziemy się świetnie bawić, a Filipa wcale spotykać nie musimy” chciałabym żeby tak było.

-Abbie jesteś gotowa?- zapytał dziadek wchodząc do pokoju kiedy właśnie stałam przed lustrem przyglądając się swojemu odbiciowi. Miałam na sobie krótką czarną sukienkę obcisłą na piersiach a później nieco luźniejszą, wybierałam ją na szybkiego jednak muszę przyznać, że dokonałam świetnego wyboru. –Wyglądasz wspaniale- dodał dziadek podchodząc do mnie i przytulając mnie do siebie. Uśmiechnęłam się dziękując mu i chwaląc jego wygląd po czym wraz z nim zeszliśmy na dół gdzie wszyscy byli gotowi do wyjścia. Ruszyliśmy ku sali, na której mieliśmy się świetnie bawić w gronie najlepszych znajomych. W drodze szłam sama zastanawiając się co zrobić i co powiedzieć kiedy spotkam Filipa, jednak nic ciekawego nie przychodziło mi do głowy, miałam w niej kompletną pustkę i jedynie mogłam prosić moje szare komórki by w końcu zaczęły działać. Weszliśmy do pomieszczenia, w którym była masa osób wszyscy już dobrze się bawili, westchnęłam głęboko oznajmiając, że pójdę znaleźć Julię. Przeciskałam się przez tłum ludzi ze spuszczoną głową nie chcąc zostać przez nikogo rozpoznana. Nagle poczułam jak ktoś mnie łapie i zasłania mi oczy swoimi dłońmi. Dotknęłam ich i z uśmiechem wypowiedziałam imię osoby, która mogła mi to zrobić.

-Aż tak bardzo mam charakterystyczne dłonie- Julia spojrzała na swoje ręce zaraz później wzruszając ramionami i ciągnąc mnie gdzieś za sobą. Stanęłyśmy z boku a ona zaczęła podziwiać mój strój, chwaląc mnie, że wyglądam cudownie. Uśmiechałam się dziękując jej sto razy i zapewniając, że wygląda jeszcze lepiej.

-Julia w końcu Cię znalazłem- głos zza moich pleców spowodował, że po ciele przeszły mnie dreszcze. Chłopak rzucił się na dziewczynę przytulając ją do siebie i dopiero później spojrzał na mnie, a jego szczęka omal nie upadła na podłogę.- Ja pierdole Abbie- krzyknął tym razem do mnie obejmując z całej siły i nie pozwalając na jakikolwiek ruch. Kuba urósł chyba z pięć centymetrów, albo to ja zapomniałam jak wysocy potrafią być chłopacy. –Kiedy przyjechałaś?- przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na Julię proszącym wzrokiem, niech mnie ratuje, niech coś zrobi, powie, cokolwiek.

-Pójdę po coś do picia, napijecie się? –rzuciła brunetka mrugając do mnie oczkiem. Oboje powiedzieliśmy, żeby przyniosła to co dla siebie i dziewczyna zniknęła z pola mojego widzenia.

-Ale wyrosłeś- poklepałam chłopaka po klatce piersiowej mierząc go od stóp do głów. Kuba jedynie poprawił swój garnitur będąc dumnym ze swojego wyglądu.

-Ty również- uśmiechnął się zaraz później dodając- A nie to tylko szpilki- zaśmiał się pod nosem patrząc na moje stopy.

-Dzięki- udałam obrażoną rozglądając się dookoła czy przypadkiem nigdzie nie czai się Filip. –A gdzie Rafał?

-Pojechał do Poznania ze znajomymi- wyjaśnił chłopak a zaraz później wróciła Julia z naszymi drinkami, które muszę przyznać smakowały całkiem nieźle. W trójkę usiedliśmy przy jednym ze stolików, rozmawialiśmy, wspominaliśmy i śmialiśmy się z wszystkiego czego popadnie. Czułam się jakbym nigdy nie mieszkała w Londynie, jakbym po prostu zawsze tu była tylko bez Filipa. Po dwóch godzinach każde z nas poinformowało rodziców, że wychodzą i trójką udaliśmy się do drugiej sali , w której mieliśmy powitać nowy rok z innymi znajomymi. Mogę Wam z ręką na sercu powiedzieć, że idąc tam byłam cała spocona z nerwów, wiedziałam, że znajomi będą się cieszyć z mojej obecności, że będą mnie ściskać, całować, pytać jak w Londynie, jednak wciąż pozostawała osoba, której najbardziej się obawiałam.

-Zatańczymy? –Kuba wyciągnął moim kierunku dłoń próbując zachować powagę na swojej twarzy.

-A co, stęskniłeś się za deptaniem moich stóp? –zaśmiałam się chwytając go za dłoń i oboje ruszyliśmy na parkiet. Lubiłam tańczyć jednak nie robiłam tego często z racji tego iż rzadko miałam ku temu powody. Kluby mnie nie interesowały, na weselach rzadko bywałam a zawodowo tego nie robiłam, więc okazje trafiały się raz na rok. Kuba kręcił mną na wszystkie możliwe sposoby przez co przez chwilę robiło mi się niedobrze, jednak szybko odzyskałam panowanie na sobą. Po kilku tańcach oboje wyszliśmy na zewnątrz gdzie chłopak odpalił papierosa zaciągając się nim.

-Widziałaś się z Filipem? –zapytał w pewnym momencie blondyn a moje serce przyśpieszyło swoje bicie. Przełknęłam głośno ślinę kiwając przecząco głową i wpatrując się w niebo pełne gwiazd. –Był w fatalnym stanie kiedy wrócił z Londynu. –dodał zupełnie nie zwracając uwagi na to, że nie jestem skora do rozmowy na ten temat. –Nie martw się, mówił tylko nam, zbyt bardzo mu na Tobie zależało by wszystkim rozpowiadać co zrobiłaś.

-Do czego dążysz? –spojrzałam na chłopaka opierając się o zimny murek dzięki, któremu na moim ciele pojawiła się gęsia skórka.

-Do niczego, po prostu myślałem, że może Cię to zainteresować- chłopak zgasił papierosa wyrzucając peta w krzaki.

-Nie interesuje mnie, między mną a Filipem wszystko skończone- nie wiem ile razy jeszcze będę to musiała tłumaczyć, jednak nie zamierzałam tego robić ani razu więcej. Babcia o to pytała, Tommy pytał, Julia pytała i wiele innych osób, które dzisiaj napotkałam na swojej drodze. Po chwili zadzwonił mój telefon a na wyświetlaczu pojawiło się imię „Nathan”, przeprosiłam Kubę i oddaliłam się naciskając zieloną słuchawkę.