#31.

-Nate gdzie trzymacie jakieś plastikowe miski? - odwróciłam się do chłopaka, który zawzięcie czytał coś przy kuchennym blacie. Wraz z Lex przyszłyśmy do chłopaka wcześniej by pomóc mu w przygotowaniach naszej dzisiejszej mini imprezy. Obie już od godziny stałyśmy w kuchni i robiłyśmy przeróżne przysmaki dla chłopaków, którzy są wielkimi głodomorami. Lex właśnie zabrała się za krojenie owoców, które zamierzałyśmy umieścić w misce, jednak ta kuchnia była zbyt wielka by móc w niej cokolwiek znaleźć, co chwile prosiłyśmy Nathan'a o podanie tego, wyciągnięcie tamtego a chłopak jedynie zwlekał się z krzesła trzymając w ręku gazetę, której nawet na moment nie przestawał czytać. Całą trójką mieliśmy ochotę na grilla, jednak nie był to najlepszy pomysł biorąc pod uwagę fakt, że mamy grudzień na dworze co chwile pada to deszcz to śnieg, a ja od wczorajszego spania na trampolinie mam katar i kaszel. Nate zaproponował żebyśmy po prostu usiedli sobie na fotelach i kanapach i zamówili pizzę, którą ja na prawdę już rzygałam, nie chciałyśmy się na to zgodzić więc wymyśliłyśmy coś zupełnie innego. Zrobiłyśmy w salonie miejsce by wszyscy zmieścili się na podłodze, na której rozłożyłyśmy kilka koców i rzuciłyśmy wszystkie poduszki jakie chłopak miał w domu, a uwierzcie było tego wieeele. Na środku położyłyśmy jedzenie, które kupiłyśmy bądź przygotowałyśmy. Wyglądało wspaniale nawet te kubeczki papierowe ze spiderman'a wyglądały uroczo, tak w sklepie nie umiałyśmy znaleźć normalnych więc zdecydowałyśmy się na te z bohaterem, którego każdy chłopak uwielbia. Luis, Aaron i Toby dołączyli do nas jak akurat wszystko skończyłyśmy przygotowywać, pochwalili nas za odwalenie dobrej roboty, po czym zdecydowaliśmy się zagrać w twistera, każdemu to odpowiadało, nie było żadnych sprzeciwów, więc podzieliliśmy się na dwie grupy, bo jak wiadomo pięć osób nie zmieści się na jeden planszy. W mojej grupie był Aaron i Luis przez co byliśmy nieco słabsi, gdyż tamci mieli dwóch najlepszych zawodników a mianowicie Lex i Toby’ego. Lex od małego chodzi na gimnastykę przez co potrafi robić ze swoim ciałem wielkie cuda, a Toby? On to chyba ma po prostu we krwi. Zmęczeni grą wszyscy usadowiliśmy się na podłodze rozmawiając na przeróżne tematy.

-To co- zaczął Toby wypijając ostatni łyk coca coli- gramy w butelkę? -tę grę chyba znał każdy, nie wszyscy za nią przepadali, gdyż szybko się nudziło. Zadawanie pytań było najgorsze, przynajmniej w moim przypadku gdyż nigdy nie wiedziałam o co mogę spytać daną osobę, którą niemalże znam na wylot. Toby położył butelkę na środku i kiedy wszyscy przystali na jego propozycję kazał zaczynać Aaron'owi, który podszedł do tego z gromkim entuzjazmem. Zakręcił butelką, której nakrętka wskazała na Lex.

-Pokaż cycki- chłopak wyszczerzył swoje zęby w szeroki uśmiech a dziewczyna nie czując najmniejszego skrępowania poniosła koszulkę do góry wraz ze stanikiem. Każdy z chłopaków uśmiechnął się na ten widok a ja jedynie spojrzałam na reakcję Nate, który również okazał swoje zainteresowanie, pokręciłam jedynie głową śmiejąc się pod nosem i obserwowałam jak butelka kręci się i jak wypada na Nathan'a.

-Zadanie czy pytanie?

-Pytanie

-Ile lat miałeś kiedy pierwszy raz się kochałeś? -Lex uniósł brew lekko się wychylając by móc spojrzeć na chłopaka, ale chyba nie tylko ona to zrobiła, bo gdy się rozejrzałam każdy wpatrywał się w Nate czekając na jego odpowiedź. Nie będę ukrywać, też mnie to ciekawiło.

-Piętnaście- odparł brunet biorąc do rąk butelkę i kręcąc nią, a kiedy zatrzymała się i wskazywała na mnie aż przełknęłam głośno ślinę. Oczywiście zdecydowałam się na pytanie gdyż obawiałam się nieco zadań, które wybierali chłopacy. - Ile miałaś chłopaków przede mną?

-Oj, obawiam się, że może się nie doliczyć- zaśmiał się Toby a wraz z nim Aaron, który właśnie miał całą buzię napakowaną żelkami i gdy wybuchnął śmiechem kilka z nich wypluł przed siebie, przez co wszyscy odsunęli się do tyłu by znajdować się jak najdalej obślinionych miśków.

-Czterech może pięciu- uśmiechnęłam się do chłopaka, który pokiwał głową ze zrozumieniem i podał mi butelkę. Mogłam się spodziewać takiego pytania, ale z drugiej strony nie byłam na to przygotowana, więc podałam tylko tylu ile pamiętam, za pewne jeszcze kilku by się znalazło ale to nie były zbyt poważne związki. -Zadanie czy pytanie?

-Zadanie- odparł Toby będąc w stu procentach pewnym swej decyzji. A ja jak zwykle nie wiedziałam co zadać, wolałam jeśli to mnie pytano czy kazano zrobić jakąś głupią rzecz, gdyż ja nie byłam tak kreatywna by na poczekaniu wymyślić cokolwiek. Rozejrzałam się dookoła a mój wzrok zatrzymał się na żelkach, które jeszcze niedawno znajdywały się w buzi Aaron'a.

-Zjedz to- skinęłam głową na miśki, które już wcale nie przypominały miśków i uśmiechnęłam się szeroko widząc obrzydzenie na twarzy chłopaka. Jednak zrobił to, zaczął zbierać żelki i wsadzać je sobie do buzi, a kiedy pozbierał wszystkie przełknął je zamykając przy tym oczy. Gdy skończył otworzył buzię w celu udowodnienia, że je zjadł po czym poklepał się niczym tarzan po klatce piersiowej będąc dumny z siebie.

-Już się bałem, że będę musiał sprzątać- zaśmiał się Aaron i wypluł sobie na ręka kilka żelków. -Może chcesz jeszcze trochę? -wyciągnął dłoń w kierunku Toby'ego, który tylko uderzył go w głowę i nie czekając zakręcił butelką, która wskazała na Luis'a. -Zadanie czy pytanie?

-Pytanie- odpowiedział stanowczo Luis, a wszyscy spojrzeli na Toby'ego, który w skupieniu próbował coś wymyślić.

-Nadal jesteś zakochany w Abbie? -uśmiechnął się szeroko a wszyscy aż wstrzymali powietrze. Zaczęliśmy się wymieniać spojrzeniami, zacisnęłam mocno usta chcąc wydrapać oczy Toby'emu, jak mógł w ogóle o to zapytać? Tym bardziej, że Nathan o niczym nie wiedział, nie potrafiłam na niego spojrzeć, spuściłam wzrok czekając aż ktokolwiek się odezwie.

-Coooo? -odparł po chwili Nathan patrząc to raz na Luis'a to raz na Toby'ego aż w końcu przeniósł wzrok na mnie zaraz później podnosząc się z podłogi.

-To nic nie wiedziałeś? -rzucił Toby zaciskając mocno usta, jakby już co najmniej mało zrobił i powiedział. Przełknęłam głośno ślinę czując jak robi mi się gorąco, chciałam żeby ktoś coś powiedział, obrócił to w żart, żeby Luis zaprzeczył.

-Abbie- Nate nachylił się by spojrzeć na mnie jednak ja nie byłam w stanie podnieść wzroku, nie byłam w stanie zaprzeczyć, bo wiedziałam o tym od dawna. Może źle zrobiłam nie mówiąc nic chłopakowi, może Luis również powinien to zrobić, jednak teraz było już za późno na gdybanie. -Luis to prawda? -Nate spojrzała na chłopaka, który pokiwał głową. -Wszyscy o tym wiedzieliście? -krzyknął chłopak i kopnął w poduszkę, która wleciała na stół zrzucając przy tym wazon z kwiatkami.

-Nathan spokojnie- odezwałam się w końcu nie chcąc by chłopak robił coś głupiego, jednak on nie zamierzał nikogo słuchać-ba, nawet nie miał kogo, wszyscy siedzieli cicho jak mysz pod miotła.

-Mam być spokojny? -krzyknął chłopak a ja jedynie otworzyłam usta w celu jakichkolwiek wyjaśnień jednak Nate mnie uprzedził- Mój najlepszy przyjaciel podkochuje się w mojej dziewczynie, a Ty mi każesz być spokojnym- parsknął chłopak, którego aż nosiło ze zdenerwowania, spojrzałam na Luis'a, którego wzrok aż prosił o przebaczenie. -Ile to trwa co? -brunet zwrócił się do Luis'a, który nawet nie zdążył nic z siebie wydusić bo ten po raz kolejny wybuchnął krzykiem- Pieprzyłeś moją dziewczynę?

-Nathan- krzyknęłam wraz z Lex, tego już za wiele, rozumiem, że jest zdenerwowany, ale żeby od razu osądzać, że mnie i Luis'a coś łączy? Nikt nie wiedział co powiedzieć, co zrobić, a nawet czy się ruszyć, bo nie zdawali sobie sprawy do czego zdolny jest jeszcze Nate.

-Chrzanie takich przyjaciół- dodał, a zaraz później uderzył pięścią o ścianę i pokierował się do wyjścia. Kiedy drzwi trzasnęły przez chwile siedzieliśmy w ciszy, ręce trzęsły mi się ze zdenerwowania, nie wiedziałam co mam zrobić. Biec za nim? Czy może zadzwonić do niego i wszystko wyjaśnić? W końcu powinnam z nim na ten temat porozmawiać, jednak na tę chwilę sama nie wiem co mogłabym mu powiedzieć.

-Brawo Toby, jesteś z siebie zadowolony?- spojrzał na chłopaka, a zaraz później zobaczyłam zdziwione twarze moich przyjaciół. -Potrafisz zjebać każdą imprezę- uśmiechnęłam się ironicznie mając ochotę rzucić się na niego z pięściami a z drugiej strony rozpłakać się. Moje uczucia były mieszane co do tej sprawy, czułam nie nawieść nawet do Luis'a za to, ze się we mnie zakochał, nawet do Aaron'a, za to, że się w ogóle przez tą całą kłótnię nie odezwał a zawsze ma najwięcej do powiedzenia.

-O co Ci chodzi? - odparł chłopak jedynie opierając się o ścianę. -Moja wina, że nie mówisz prawdy własnemu chłopakowi? -chyba trochę przesadził. Uniosłam się z miejsca i szybkim krokiem udałam się na górę, nie wiedziałam czy dobrze robię zostając w tym domu, jednak o tej porze nie bardzo miałabym jak dostać się do domu, a spanie na dworze a raczej siedzenie tam nie przekonuje mnie. Weszłam do jednego z pokoi opadając na łóżko i pozwalając na to by łzy same zaczęły mi płynąć po policzkach. Nie potrafiłam opanować swoich emocji, nigdy nie byłam w tym najlepsze a tym bardziej jeśli chodziło o sprawy, na których naprawdę mi zależało. Nawet nie wiem kiedy moje oczy zamknęły się a ja pogrążyłam się w głębokim śnie. Pamiętam jedynie, że obudziłam się ze prawie cała spocona i z zaschniętym gardłem, musiałam mieć naprawdę straszny sen. Uniosłam się lekko wytężając swój słuch i próbując cokolwiek usłyszeć, jednak w domu panowała kompletna cisza. Wyślizgnęłam się z łóżka i pokierowałam się na dół w celu napicia się czegokolwiek byleby suchość zniknęła z mojego gardła. Weszłam do kuchni podchodząc do lodówki i otwierając ją ujrzałam siedzącego przy blacie Luis’a, przestraszona odskoczyłam kładąc odruchowo rękę pod lewą piersią.

-Jezu, wystraszyłeś mnie- szepnęłam sama do końca nie wiedząc czy ktoś jeszcze pozostał w tym domu. Wyciągnęłam sok z lodówki i zapaliłam małe światełko znajdujące się niedaleko szafki obok której siedział chłopak.

-Wybacz, nie potrafię zasnąć. Robiłem już wszystko, liczyłem barany, myślałem o rzeczach przyjemnych i tych mniej przyjemnych, powtarzałem w kółko jedno słowo nawet byłem na spacerze, nic nie pomogło. -odparł chłopak, który jak na mój słuch ledwo był w stanie mówić, zmęczenie wzięło górą. Przysiadłam się obok niego i przyjrzałam się misce leżącej naprzeciw.

-Ktoś jeszcze jest tutaj? –spojrzałam na towarzysza widząc na jego twarzy zmęczenie,  ledwo był w stanie patrzeć na oczy a w rękach trzymał telefon co chwile obracając go pomiędzy palcami.

-Tylko Lex, śpi w salonie- uśmiechnął się chłopak zamaczając usta w szklance, w której znajdował się jakiś napój. Pokiwałam głową ze zrozumieniem a zaraz później usłyszałam jak zamek w drzwiach zostaje kilka razy przekręcony. Spojrzałam na Luis’a a zaraz później oboje wstaliśmy z miejsca wychylając się by móc ujrzeć postać wchodzącą do domu, nie był to nikt inny jak Nate. Kiedy tylko przekroczył próg i ujrzał nas na jego twarzy pojawiła się złość, złość kierowana do naszej dwójki, wyglądał jakby chciał podejść i spoliczkować nas za zdarzenia z dzisiejszego, a raczej już wczorajszego wieczoru. Podeszłam krok bliżej uchylając usta by móc wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk jednak nim to zrobiłam Nathan pokręcił głową zaraz później chwiejnym krokiem udając się na górę. Spojrzałam na Luis’a, który też nie wiedział co z sobą zrobić, oboje byliśmy w bardzo podobnej sytuacji. Przez cały czas oszukiwaliśmy osobę, na której nam zależało, oboje byliśmy przez tą osobę-na dzień dzisiejszy-nienawidzone i każde z nas nie wiedziało co z tym zrobić ani jak to zmienić. Pewnie chcielibyście mi w tej chwili doradzić, że powinnam z nim porozmawiać, ale to wcale nie jest takie proste jak może niektórym się wydawać. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić tej rozmowy, od czego miałabym zacząć i jaki wytłumaczyć się z tego, że nic mu nie powiedziałam.